EST ISCURU IN CUSTU MARE

Àtera luna as nau chi bidio
e non sole buddiu ma cajente,
su sinu tuo cando lu pedio,
a pustis avio àpiu su presente
de mi ninnare s’in coda sedio
e ti mirare sa cara luchente.
Ma como so in fundu in custu situ
e nd’est iscuru mama e apo fritu.

M’as nau chi bidio custa terra
chin ojos diferentes de amore,
non fumos, non sonos e non gherra,
cuntentu, sanu e mai chin dolore
e babbu chi sa manu mea aferrat
m’ammustrat frores de cada colore.
Su coro meu pruite como est duru
e apo fritu mama e nd’est iscuru?

Tue pro cantu mi podias amare,
fortzis non fit de terrena nadia
e galu pius pacu ‘e custu mare
cust’isperàntzia pro mene pedia,
chi nos abbarret solu de bolare
pro acatare su chi eo cheria?
Chissai chi s’averet cussa brama
com’ est iscuru e apo fritu.. mama.

E’ SCURO IN QUESTO MARE

Un’altra luna hai detto che avrei visto
e non sole bollente, ma tiepido
il tuo seno quando lo avrei chiesto.
Dopo avrei avuto in dono
una ninna nanna seduto sul tuo grembo
per ammirare il tuo viso radioso.
ma adesso sono in fondo in questo posto
è scuro mamma e ho tanto freddo.

Hai detto che avrei visto questa terra
con occhi diversi,d’amore,
non fumo ,non suoni e non guerra,
contento, sano, mai un dolore,
e babbo che la mia mano afferra
mi mostra fiori d’ogni colore.
il cuore mio perché è cosi duro?
Ho freddo mamma ed’è tutto scuro

Per quanto tu mi potevi amare
forse non è di terrena natura
e ancor meno di questo mare
questa speranza per me richiesta.
Che non ci resti solo che volare
per trovare quello che chiedevo?
Chissà si avveri questa brama
Adesso è scuro e ho freddo… mamma

TERRA DE ATONZU

Como mi paret chi at zelau su ventu,
e lenta sa oza ammaniat sa manta,
e cucuzat sa terra in s’aposentu.
Badiàna poi li fachet cada pianta,

ispoza pro mantenner in caientu
comente chi issa seret Mama Santa.
Non b’at boches, e manc’unu lamentu,
tue puru, puzone, abellu canta.

De totus sos colores de arcu ’e chelu,
nde bastant sos caientes de sicuru,
pro allugher cuss’isterrida ‘e lentore,

ca gasi sutta cussu bellu velu,
si nd’apergiat su semene pius duru,
pro nos dare su fruttu benidore.

TERRA D’AUTUNNO

Adesso, mi pare, si è calmato il vento,
e lenta la foglia prepara la coperta
e copre la terra come in camera da letto,
e da guardia le fa ogni pianta,

spoglia, per mantenere al caldo
come fosse lei una Madonna
non ci sono voci,e manco un lamento
e anche tu uccello, canta piano.

Di tutti i colori dell’arcobaleno
basteranno quelli caldi di sicuro
per accendere questo tapetto di rugiada.

E così sotto questo bel velo,
si schiuderà anche il seme più duro,
per dare a noi il frutto futuro.

S’ANZIANU

Cando su sero mancat a sa die,
mancat s’aneddu mannu ‘e sa cadena,
caru manzanu custu naro a tie,
ca si non b’est, as aer dolu e pena.

Gai tue as a parrer che a chie
at fatu bonu pranzu e nudda chena.
Su briu e su iocu, si ascurtas a mie,
non su bastantes pro sa die piena.

Ca est su sero, chi sos contos contat,
isse ischit, su chi no ischis tue,
e data a tie su coro e sa manu,

e sa notte de istellas pro te aprontat
e un’incrasa de chelu chene nue,
pro chi totus ti nian“bonu manzanu”.

L’ANZIANO

Qundo la sera manca al giorno,
manca l’anello grande della catena,
caro mattino io dico a te,
perché se non c’è, avrai dolore e pena.

Cosi tu sembrerai come chi,
ha fatto buon pranzo e niente cena.
Il brio e il gioco,se tu mi ascolti,
non son sufficienti per la giornata piena.

Perché è la sera che racconta le storie,
lei sa,quello che tu non sai,
e dà a te il cuore e la mano,

e una notte di stelle per te prepara
e un domani di cielo senza nuvola,
così tutti ti diranno “ buon mattino”.